GAZİ YİĞİT: ÇOCUĞUMU BİR KEZ OLSUN KUCAĞIMA ALIP SEVEMEDİM

Rehabilitasyon merkezinde tedavi gören askerlerin hikayeleri ise yürek burkuyor. Kimileri kolunu kaybetmiş, kimileri ise bacaklarını. İşte onlardan bir tanesi Jandarma Uzman Çavuş Yılmaz Yiğit. 20022007 yılları arasında Şırnak’ta Özel Harekat’ta görevli olduğunu anlatan Yiğit, başından geçen acı olayı şöyle anlatıyor: “Mayına basma sonucu iki kolumu, bir bacağımı ve bir gözümü kaybettim. Mayın patladığında, 21 kişi yaralıydık. Sanki vücuduma elektrik verilmiş gibi hissettim. Sonra sol koluma baktım sol kolum yoktu. Baktım bacağım da yok. Ben kelime-i şehadet getirdim. ‘Beni bırakın.’ diyordum, ‘Muhtemelen ben şehit olacağım. En azından, size bir şey olmasın.’ dedim. Tüfeğimi istedim. Tüfeğim yok… Sonra bakıma muhtaç duruma düşüyorsunuz. Çocuklarınızı, sevemiyorsunuz. Kollarınız, bacaklarınız protez. Çocuğum doğduğu an, kucağıma alamadım. Protezle tutamadım, sevemedim. Çocuğunuzla oynayamıyorsunuz.”

Emekli Binbaşı Bahadır Bartu ise 1997 yılında Hakkari’de görev yaparken Çukurca’da yaralanmış. Omuriliğinde hasar oluşan Bartu, “O günden beri hayatımı tekerlekli sandalyede sürdürüyorum. En fazla koşmayı özledim. Halı sahada maç yapmayı da çok özlüyorum. Ellerimi cebime sokup yürümeyi çok isterdim. Sandalye çok kısıtlıyor insanı.” şeklinde konuşuyor.